Zoals ik gisteren medelijden had met de Engelse vrouw, zo kon ik vandaag medelijden hebben met mezelf, och,och,och toch! Gisteravond van een heerlijke maaltijd genoten. Maar met dit fietsen (bergie op bergie af) verbruik je zoveel energie, dat krijg je bijna niet bijgegeten. Dus Roberto, die nog steeds met mij samenfietst, stelde voor het Spaanse gerecht pulpa als toetje te bestellen. Je krijgt dan een bordje fijngeknipte inktvis (dat gebeurt inderdaad met een schaar) overgoten met olijfolie en stokbrood. Het smaakte niet vies, maar lekker is anders. Goed geslapen, maar vanmorgen moest ik naar de WC rennen; gelukkig de normale kanalen kunnen gebruiken, want anders word ik er meestal misselijk van. De eerste km's gingen goed, maar naarmate de zon hoger aan de hemel kwam, speelde mijn maag op. 's Middags geen eetlust en iedere pedaaltrap bergop leek meer energie te kosten. Na 65 km kwam de verlossing uit mijn lijden (ocherm), een Albergue. In een oogopslag zag ik het bordje 'Complet'. 15 km verderop was de volgende. Een Spanjaard vertelde dat er nog een particuliere Alberge was i.p.v. de normale 'Municipal' maar die kost 10 euro i.p.v. de gebruikelijke 5 en daar valt overeen te komen. Niet dat Roberto en ik verder hadden willen fietsen, want de 110 km vanmorgen naar Santiago hadden we sowieso in 2 dagen willen doen. Dus morgen rustig de resterende 45 km. Na de douch en een pilsje voel ik me al een stuk beter.

Over Roberto; Heeft op de middelbare school latijn in z'n pakket gehad en vertaalt vele teksten voor mij die je in kerken musea e.d. tegenkomt. In het Italiaans en Spaans hebben veel woorden gelijkenis met elkaar en dat komt op vele manieren goed van pas, b.v. de menukaart. Eten en fietsen doen we meestal samen, 's avonds gaat ieder zijns weegs.