Gisteren een Engelse vrouw op de asfaltweg ontmoet, die er helemaal doorheen zat op weg naar Santiago. Ze had zich verlopen, het was 4 u. en ze moest nog 5 km op het hete asfalt, waar de warmte vanaf straalde. Het was tegen de 40 grd. C en in de verte zag je de trillingen van de lucht als een fata morgana. Ik schat haar midden 60, vrij corpulent en had haar graag op de bagagedrager willen leggen om haar een stukje verder te helpen. Maar ze sleepte zichzelf verder voort.

Het pelgrimspad voor wandelaars gaat voornamelijk over onverharde wegen, die vaak onregelmatig zijn en bezaaid met stenen. Na een dag lopen kun je een steen die verkeerd ligt soms niet meer verdragen.

Als fietser kun je na een klim rustig genietend van de omgeving naar beneden glijden. Als wandelaar doet ook het steil naar beneden gaan vaak pijn en kost energie. Er zijn wandelaars die proberen verloren energie bergop, bergafwaarts terug te winnen door langzaam te versnellen. Felix Willems weet hier alles van.

Na aankomst van de wandelaars in de Albergue is het vooral de voeten verzorgen; blaren doorprikken, blaren verwijderen, ontsmetten, tapen enz. Met de fiets zie je de wandelaars van achteren, als je tenminste in dezelfde richting fietst als de wandelaar wandelt. Je ziet ze in allerlei soorten; makkelijk lopend, met X- of O-benen, voeten naar binnen- of naar buiten gedraaid en de daarbij komende ongemakken. Maar allemaal met één doel; Santiago bereiken. Voor sommigen is het een echte boetedoening, ze gaan door of nemen soms de bus, zoals 2 Ierse vriendinnen die ik gisteren tegenkwam. Vandaag ontmoette ik ze weer, maar nu 90 km verder. It's amazing how fast you can walk, zei ik. En toen kwam het hoge woord eruit; They took the bus, yes yes!! Maar één van de 2, Elisabeth, was voorover gevallen en vol op haar gezicht gegaan en dat was te zien ook toen zehaar bril afdeed. 2 paars blauwe 'klutsen.' Dit verhaal is tot stand gekomen tijdens een hevig onweer hier, 4 keer opnieuw moeten inloggen, de eerste keer het verhaal voor de helft opnieuw geschreven en de volgende keren steeds definitief gemaakt en na een paar zinnen met 'wijziging' verder gegaan. Nou ja, waarom vertel ik dit, het maakt verder niet uit, ik heb toch tijd.