Het laatste verhaal vanuit Santiago

Vandaag heb ik mijn aluminium ros en het grootste deel van mijn bagage weggebracht voor transport per auto. In totaal heb ik 2865 mooie km´s afgelegd. In eerste instantie wilde ik vanuit Fisterra terug fietsen naar Santiago, maar na al die wijn en sterke drank tijdens het afscheid van iedereen bij de vuurtoren, heb ik me ´s nachts tijdens mijn 1e gang naar het toilet bedacht en tegen mezelf gezegd; René ben nu verstandig en neem de bus, ik heb meteen geluisterd en ´s morgens de bus genomen en de fiets onderin de bagageruimte. Tijdens de terugreis, waarbij de bus 1,5 uur de kustlijn volgde, kreeg ik toch wel spijt, want het waren mooie slingers met geweldige uitzichten, strak blauwe hemel, lekkere temperatuur en lichte klimmetjes. Maar ja, je kunt niet alles hebben.

Terugblikkend heb ik een prachtvakantie gehad en ik bedank mijn schat Hetty, dat ze me deze kans gegeven heeft. Ik heb van meerdere mannen onderweg gehoord, dat het niet bij iedereen zonder slag of stoot verlopen is. Het is een hele tijd, waar het thuisfront achter moet staan.

Vanmorgen om 11.00 uur naar de kathedraal gegaan om deze te bezichtigen en de H. Mis bij te wonen. Om 11.15 uur waren alle zitplaatsen al bezet en toen de mis om 12.00 uur begon zat de kerk weer stampvol. De mis werd opgedragen door 3 heren en er waren wel 20 akolieten en evenzovele knaapjes die zongen. Het was indrukwekkend, ook om de emoties te zien, die bij vele pelgrims loskwamen als een ontlading van alles wat men had meegemaakt. Het zwaaien van het wierookvat aan het einde van de dienst was de slagroom op de taart. Zo´n 8-tal, in bruine pij geklede mannen trokken gezamelijk aan een dik touw dat van boven, in het midden van de kerk (ca. 30 m hoog), naar beneden kwam en waaraan het wierookvat hing en brachten het in een gratieus slingerende beweging.Het slingerende wierookvat reikte aan beide zijden bijna de gewelven van de kerk, indrukwekkend. Af en toe kon ik me eerlijk gezegd niet aan de indruk onttrekken dat een show werd opgevoerd. Maar ook de economie moet geholpen worden en dat geldt zeker ook voor Spanje. Ik heb mijn steentje bijgedragen.

Foto´s

Van Santiago naar Fisterra

Gisteren mijn laatste fietstocht gemaakt, 100 km, tot Fisterra. Het was weer een dag om volop van te kunnen genieten. Toen we het dorpje Cee binnenreden konden we de Atlantische Oceaan zien. Een mooie aanblik vanaf zo´n 200 m in een bergachtig landschap. Het was voor Roberto de eerste keer dat hij de Atlantische Oceaan zag en hij was wat geëmotioneerd. Bij aankomst in Fisterra, 15 km verder, hebben we elkaar gefeliciteerd met geleverde prestatie, de mooie dingen die we gezien hebben en de ervaringen die we opgedaan hebben. Toen de enige Albergue opgezocht en de 2e helft Ned-Slow. gezien. (mijn 1e wedstrijd van ned. die ik zag).

Tijdens het avondeten heb ik veel mensen getroffen die ´s avonds naar de vuurtoren gingen om daar de Camino af te sluiten. We waren met 10 personen en zouden om 20.00 u daar zijn met drank en eten. Aldus geschiedde. Het was weer een gezelschap van vele nationaliteiten; een Duitser, een Canadese, een Hongaar, een Peruaan, 3 Italianen, een Braziliaan, een Portugees en een Nederlander (Rara wie ben ik). Het was een mooie avond met wat veel wind maar helemaal niet koud. Er werd over van alles gepraat, maar voornamelijk over de ervaringen die een ieder van ons heeft opgedaan. Iedereen heeft op zijn beurt verteld wat voor hem of haar de beweegredenen waren om deze tocht te voet of met de fiets te maken. Hier op in te gaan zou nu teveel tijd kosten.

Een van de gebruiken is dat je iets van jezelf daar achterlaat, in de zee gooit of verbrandt. De meesten gaven hun aandeel in de vorm van een kledingstuk. Ik heb mijn sokken opgeofferd en we hebben de fik erin gestoken. De bijbehorende foto´s probeer ik er nog op te zetten.

Rest mij nog iedereen te bedanken die mij gevolgd heeft tijdens mijn tour, evenals iedereen die gereageerd heeft op mijn belevenissen met leuke reacties.

Naar Santiago de Compostella

Gisterenavond voelde ik me toch niet helemaal kiplekker. Koude rillingen, beetje hoofdpijn, mijn gevoel gaf aan een beetje koortste hebben en niet veel eetlust. Maar na 2 aspirientjes en een goede nachtrust was ik vanmorgen weer ¨de Bink¨.De laatste 45 km´s werden afgelegd. Omdat ik toch langs het vliegveld kwam van waaruit ik a.s. donderdag vertrek, daar even aangegaan om zeker te stellen dat alles goed geregeld is. Dit was geen wantrouwen jegens mijn zoon Rob, die deze terugreis voor mij geboekt heeft, maar ja, dubbel genaaid houdt beter en het geeft mij gemoedsrust. Het was allemaal goed geregeld Rob, maar dat wist jij natuurlijk allang. De print van de boeking die ik ergens in een internetcafé heb geproduceerd + mijn paspoort zijn voldoende, zo sprak de Spanjaard achter de balie van Iberia in gebrekkig Engels.

Roberto was inmiddels doorgefietst naar Santiago en meldde mij via SMS, dat hij voor de kathedraal door een journalist geinterviewd werd. 5 min. later was ik er ook. Het was een journalist van de Volkskrant en was hier, om pelgrims te interviewen en hun belevenissen op te tekenen. Ook met mij heeft hij een tijdje gesproken. Binnen niet al te lange tijd komt e.e.a. in de krant. Ik word hierover geïnformeerd via E-mail.

In de kathedraal was net een dienst bezig en ik ben maar even binnen geweest. De kerk zat stampvol met voornamelijk pelgrims. Ze zaten op de grong tot in de gangpaden. Het grote wierookvat dat in het midden van de kerk aan een lang touw hangt, dat vanaf een zijbeuk bediend kan worden, heb ik niet zien slingeren. A.s. woensdag ga ik dit hopelijk zien.

Morgen 28-06 ga ik met de fiets naar Fisterre en dinsdag weer terug (ca. 200 km op en neer). Dan woensdag de fiets en donderdag ik op transport.

Van Portomatin naar Arzua

Zoals ik gisteren medelijden had met de Engelse vrouw, zo kon ik vandaag medelijden hebben met mezelf, och,och,och toch! Gisteravond van een heerlijke maaltijd genoten. Maar met dit fietsen (bergie op bergie af) verbruik je zoveel energie, dat krijg je bijna niet bijgegeten. Dus Roberto, die nog steeds met mij samenfietst, stelde voor het Spaanse gerecht pulpa als toetje te bestellen. Je krijgt dan een bordje fijngeknipte inktvis (dat gebeurt inderdaad met een schaar) overgoten met olijfolie en stokbrood. Het smaakte niet vies, maar lekker is anders. Goed geslapen, maar vanmorgen moest ik naar de WC rennen; gelukkig de normale kanalen kunnen gebruiken, want anders word ik er meestal misselijk van. De eerste km's gingen goed, maar naarmate de zon hoger aan de hemel kwam, speelde mijn maag op. 's Middags geen eetlust en iedere pedaaltrap bergop leek meer energie te kosten. Na 65 km kwam de verlossing uit mijn lijden (ocherm), een Albergue. In een oogopslag zag ik het bordje 'Complet'. 15 km verderop was de volgende. Een Spanjaard vertelde dat er nog een particuliere Alberge was i.p.v. de normale 'Municipal' maar die kost 10 euro i.p.v. de gebruikelijke 5 en daar valt overeen te komen. Niet dat Roberto en ik verder hadden willen fietsen, want de 110 km vanmorgen naar Santiago hadden we sowieso in 2 dagen willen doen. Dus morgen rustig de resterende 45 km. Na de douch en een pilsje voel ik me al een stuk beter.

Over Roberto; Heeft op de middelbare school latijn in z'n pakket gehad en vertaalt vele teksten voor mij die je in kerken musea e.d. tegenkomt. In het Italiaans en Spaans hebben veel woorden gelijkenis met elkaar en dat komt op vele manieren goed van pas, b.v. de menukaart. Eten en fietsen doen we meestal samen, 's avonds gaat ieder zijns weegs.

van Vega de Valcarce naar Portomarin

Gisteren een Engelse vrouw op de asfaltweg ontmoet, die er helemaal doorheen zat op weg naar Santiago. Ze had zich verlopen, het was 4 u. en ze moest nog 5 km op het hete asfalt, waar de warmte vanaf straalde. Het was tegen de 40 grd. C en in de verte zag je de trillingen van de lucht als een fata morgana. Ik schat haar midden 60, vrij corpulent en had haar graag op de bagagedrager willen leggen om haar een stukje verder te helpen. Maar ze sleepte zichzelf verder voort.

Het pelgrimspad voor wandelaars gaat voornamelijk over onverharde wegen, die vaak onregelmatig zijn en bezaaid met stenen. Na een dag lopen kun je een steen die verkeerd ligt soms niet meer verdragen.

Als fietser kun je na een klim rustig genietend van de omgeving naar beneden glijden. Als wandelaar doet ook het steil naar beneden gaan vaak pijn en kost energie. Er zijn wandelaars die proberen verloren energie bergop, bergafwaarts terug te winnen door langzaam te versnellen. Felix Willems weet hier alles van.

Na aankomst van de wandelaars in de Albergue is het vooral de voeten verzorgen; blaren doorprikken, blaren verwijderen, ontsmetten, tapen enz. Met de fiets zie je de wandelaars van achteren, als je tenminste in dezelfde richting fietst als de wandelaar wandelt. Je ziet ze in allerlei soorten; makkelijk lopend, met X- of O-benen, voeten naar binnen- of naar buiten gedraaid en de daarbij komende ongemakken. Maar allemaal met één doel; Santiago bereiken. Voor sommigen is het een echte boetedoening, ze gaan door of nemen soms de bus, zoals 2 Ierse vriendinnen die ik gisteren tegenkwam. Vandaag ontmoette ik ze weer, maar nu 90 km verder. It's amazing how fast you can walk, zei ik. En toen kwam het hoge woord eruit; They took the bus, yes yes!! Maar één van de 2, Elisabeth, was voorover gevallen en vol op haar gezicht gegaan en dat was te zien ook toen zehaar bril afdeed. 2 paars blauwe 'klutsen.' Dit verhaal is tot stand gekomen tijdens een hevig onweer hier, 4 keer opnieuw moeten inloggen, de eerste keer het verhaal voor de helft opnieuw geschreven en de volgende keren steeds definitief gemaakt en na een paar zinnen met 'wijziging' verder gegaan. Nou ja, waarom vertel ik dit, het maakt verder niet uit, ik heb toch tijd.

Van Rabanal de Camino via Ponferrada naar Vega de Valcarce

7.45 u vertrokken bij een lekkere temperatuur. Er zat meteen een forse klim in van 800 m naar 1500 m waar het Cruz de Ferro staat. (IJzeren kruis) Dit is een simpel ijzeren kruis op een houten paal op het hoogste punt. Het is een eeuwenoud monument op een markant punt van de route. Symbolisch wordt hier een deel van de last afgelegd door het werpen van een steen op de grote hoop aan de voet van de paal. Inmiddels ligt er al zo´n hoop van ca. 3 m hoog. De afdaling vanaf Cruz de Ferro is spectaculair met mooi uitzicht op de vallei van El Bierzo met de stad Ponferrada en op de achtergrond de bergen van Cebreiro die dan nog voor de boeg liggen. Jammer dat het wegdek slecht was tijdens de afdaling, waardoor je zeer alert moest zijn op gaten en scheuren.

In Ponferrada de Tempeliersburcht bezocht die tussen de 12e en de 14e eeuw door de Tempeliers, een geestelijke ridderorde, gebouwd werd en de taak op zich nam om de Camino en de pelgrims te beschermen. De burcht is een indrukwekkend bouwwerk. Vanuit Ponferrada naar Vega de Valcarce gereden en daar een Albergue betrokken.

Vandaag bij een middagtemperatuur van 36 grd. C 80 km afgelegd. Tot Santiago nog 210 km.

Vanaf thuis al 2550 km afgelegd. Fiets is bijna toe aan een grote beurt en ik misschien ook.

Van Villandangos via Astorga naar Rabanal del Camino.

Gisteren zo´n 15 km achter León overnacht in Villandangos de Paramo. Op uitnodiging van 2 N-Koreaanse mannen, 2 N-Koreaanse meiden en één Spanjaard meegegeten met een door hen klaargemaakt menu; het was lekker. Daarna in een plaatselijke bar met de 2 Koreanen voetbal gaan kijken; N-Korea-Senegal dacht ik? Na de eerste helft doodmoe naar bed gegaan, na eerst nog het kruis van mijn fietsbroek geinspecteerd te hebben op verdere draagbaarheid; Goed in- en doorgeslapen. Vandaag om 7.45 u. vertrokken naar Astorga en daar de Casa de Botines, een ontwerp uit 1894 van Antonio Gaudi, bezocht. Zowel van binnen, maar zeker van buiten een geweldige uitstraling met prachtige gebrandschilderde ramen, dat bij zonlicht een mooi kleurenpallet oplevert. Daarna de plaatselijk kathedraal bezocht en het aangrenzende museum. Allemaal heel mooi.

Toen via het pitoreske dorpje El Ganso, waar we goed en lekker gegeten hebben, naar Rabanol del Camino waar we ad hoc besloten te stoppen. We kwamen in een lange stevige klim terecht en het was 35 grd. C. Ofschoon maar 55 km afgelegd, een goed besluit op deze warme middag.

Aan mijn schoonbroer Léon; Proficiat met je afscheid van school a.s. vrijdag. Na 40-dienstjaren heb je het verdiend vanaf nu nog maar één BAAS te hebben. Het is je gegund. Je naam is vernoemd naar een mooie stad die een bezoekje waard is, als jij of wij samen ooit in de buurt zijn.

Adios